اخبات

کتاب اخبات نوشتهٔ علی صفایی حائری (عین. صاد) است. انتشارات لیله القدر این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر درمورد فضیلت شب‌های قدر، شب‌های نوزدهم، بیست‌ویکم و بیست‌وسوم ماه رمضان توضیح داده است.

درباره کتاب اخبات

کتاب اخبات در ۳ بخش نوشته شده و هر یک از این بخش‌ها به یکی از ۳ شب مهم ماه رمضان پرداخته است. بخش اول به شب نوزدهم رمضان، بخش دوم به شب بیست‌ویکم و بخش سوم نیز به شب بیست‌وسوم پرداخته‌است.

نویسنده گفته است که بعضی‌وقت‌ها در شب‌های ماه مبارک، حالتی بر او می‌گذرد که امیدوار است بتواند مخاطب خود را هم در آن حالت داخل و سهیم کند تا هم کمکی به مخاطبانش کرده باشد و هم شاکر نعمت و عنایتی که به او شده، باشد.

خواندن‌کتاب اخبات را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن‌این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون شب‌های خاص ماه رمضان پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب اخبات

«بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

هذا شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدَی لِلنّاسِ وَ بَیناتٍ مِنَ الْهُدی وَ الْفُرْقانِ و جَعَلْتَ فیهِ لَیلَةَ الْقَدِر وَ جَعَلْتَها خَیرَآ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ فَیا ذَالْمَنِّ وَ لا یمَنُّ عَلَیک مُنَّ عَلَی بِفَکاک رَقَبَتِی مِنَ النّارِ فِی مَنْ تَمُنُّ عَلَیهِ وَ أَدْخِلْنِی الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِک یا أَرْحَمَ الرّاحِمِینَ

ان شاء الله که در این شب‌ها، و با این گفتگوها، در خلوت و توجه خود، به نتیجه‌ای برسیم. صحبت از شدت ابتلاء و نزدیکی ما به تمامی ذنوب و گناهان شد. در برابر ذنوبِ نزدیک و گرفتاری‌هایی که از نَفَس ما به ما نزدیک‌تر بودند، دستاویزی جز رحمت حق نبود و این رحمت، به محسنین نزدیک بود.

در سیر گفتگوها از این معنا پرده برداشته شد، که اسلام، ایمان، تقوا و احسان مراحلی است که انسان با طی کردن آنها، به رحمت حق نزدیک می‌شود، ولی وصال رحمت و دستیابی به‌آن، مرحله بالاتری را می‌طلبد و معنای دیگری را می‌خواهد. به همین مناسبت این ادعا مطرح شد که ما در سلوک خود باید از طاعت و حتی از معصیتی امید بهره داشته‌و منتظر پاداش باشیم، که در ما انکسار، ذلت باطنی و نتیجتآ خضوع و خشوع و تواضع را آورده‌باشد.

در ادامه باید در دل ما، ذلت و در معاشرت ما، نرمش و در مشی ما، تواضع و دقت بیاید و خوراک و لباس ما محدود شود. و این همه، برخاسته از این ریشه انکسار باطنی است.

در بحث گذشته از حقیقت اخبات گفتگو کردیم، که انکسار و اخبات برای کسانی است که نه به قربِ رحمت، بلکه به وصالِ رحمتِ حق دست یافتند. اگر این وصال به رحمت باشد، دیگر مشکلی نیست.

و مطرح شد، درجاتی که انسان به آن واصل می‌شود، درجاتی نیست که امکان انحطاط در آنها نباشد. چه بسا من به اسلام، به ایمان، به تقوا و حتی به احسان نیز برسم، ولی کفران من، در جا زدن‌من، توقف‌های من، مرا به عقب برگرداند.

این احتمال وجود دارد که آدمی با رسیدن‌به مدارج بالا و حتی با دستیابی به آن آسمان‌های بلند، رجیم شود. زمینی شود و ثقلش به سوی زمین برگردد: «اِثّاقَلْتُمْ اِلی الاَْرْضِ». و این هنگامی است که انسان به کم قانع شود و به کم رضایت دهد: «أَرَضِیتُمْ بِالْحَیاةِ الدُّنیا مِنَ الآخِرَةِ». این قناعت و این رضایت است که او را زمین‌گیر می‌کند. هبوط می‌دهد و رجیم می‌کند.

پس همیشه باید یک وحشت در دل ما وجود داشته باشد و آن این است که به هر مرحله‌ای که برسیم، با یک کفران و یک گرفتاری، منحط خواهیم شد.»

—- کتاب خوب —-