«سقای آب و ادب»، اثری است متفاوت از سید مهدی شجاعی. رمان و روایتی از زندگی حضرت عباس(ع) که بعد از سال ها ،اندک اندک جامه خلق‌پوشیده و این روزها در ظرف کتاب تقدیم مخاطبان شده‌است. رمان به یقین متفاوت است با آثاری از همین قلم، هم از حیث فرم و هم از حیث نوع نگاه محتوایی.
کتاب سقای آب و ادب، نوشته سید مهدی شجاعی است و در انتشارات سوره مهر منتشر شده‌است. سقای آب و ادب، شامل ده فصل است: عباس علی، عباس ام البنین، عباس عباس. عباس سکینه، عباس مواسات، عباس زینب، عباس ادب، عباس حسین، عباس فرشتگان و عباس فاطمه. در هر فصل رفت و برگشت روایی متعدد و متنوعی دیده‌می‌شود و در حرکتی سیال راویان جای به هم می دهند و شکست ها به سرعت خوانش می افزاید و زوایایی جدید از مفهوم را روشن می کند.
اما آن چه کتاب سقای آب و ادب را از حیث محتوا با دیگر آثار شجاعی متمایز می کند، بیشتر در فصل عباس فرشتگان به چشم می آید. در سایر فصول نویسنده دقیق و کامل بر اساس مستندات تاریخی، به روایت زندگی حضرت عباس(ع) می پردازد؛ اما در فصل نهم، شجاعی شیوه ای جدید را پیش می گیرد، روایتی متفاوت با مضامینی که بیشتر استحسان اوست، مفاهیمی جدید و نگاهی نو به شخصیت حضرت عباس بن علی(ع).
در بخشی از کتاب می‌خوانیم :
((اکنون این اوست و آب و مشک خالی و بچه‌های حسین.اکنون این اوست و لبهایی که از تشنگی ترک‌خورده. اکنون این اوست و تنی که از تشنگی ناتوان‌شده. اکنون‌این اوست و جگری که از تشنگی تاول‌زده. اکنون این اوست و هجوم لشگر عقل از هزار سو که او را به نوشیدن‌آب ترغیب می‌کند: تو علمدار لشگر حسینی، باید استوار بمانی. تو محافظ بچه‌های حسینی، باید توان در بدن داشته باشی. تو تکیه‌گاه سپاه حسینی، نباید فرو بریزی…))
