قصه های خوب برای بچه های خوب – جلد هشتم

هشتمین جلد از مجموعه قصه های خوب برای بچه های خوب یکی از بهترین آثار این مجموعه است. در این اثر فاخر مهدی آذر یزدی دست بر روی موضوع بسیار مهمی گذاشته‌است که بسیار با اهمیت است. او برخلاف آثار قبلی که یک کتاب یا نویسنده را هدف قرار می‌داد و حکایاتی گزینشی از موضوع را گردآوری می‌نمود و با زبانی ساده آن‌ها را برای کودکان به نگارش در می‌آورد، در این اثر با مراجعه به منابع بسیار زیاد و مطالعه فراوان تلاش نموده اثری در خور شان برای اهل بیت (علیهم السلام) بنویسد. این اثر با محوریت قصه‌هایی از زندگی چهارده معصوم نوشته‌شده اما این اثر را نمی‌توان زندگینامه ایشان دانست. بلکه آذر یزدی با در نظر گرفتن مخاطب کودک تلاش‌کرده تنها گوهرهای کوچک و درخشانی از زندگی حضرات برگیرد و در قالب قصه‌هایی کوتاه آن‌ها را  برای مخاطب با قلمی شیوا روایت کند. در این کتاب‌ها ما با سیره و اخلاق ائمه معصومین آشنا می‌گردیم و می‌بینیم که ایشان در برخورد با مردم چه مهربانی و لطافتی به خرج می‌دادند. مطالعه این کتاب کودکان را با فرهنگ اسلامی و آداب مکتب شیعه آشنا می‌گرداند و تاثیر به‌سزایی در تعلیم و تربیت آن‌ها خواهد گذاشت. مجموعه کتاب قصه های خوب برای بچه های خوب شامل جلد های زیر می باشد: جلد اول _ قصه های کلیله و دمنه جلد دوم _ قصه های مرزبان نامه جلد‌سوم _ قصه های سندبادنامه و قابوسنامه جلد چهارم _ قصه های مثنوی جلد پنجم _ قصه های قرآن جلد‌ششم _ قصه های شیخ عطار جلد هفتم _ قصه های گلستان و ملستان جلد هشتم _ قصه های چهارده معصوم

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

امام سجاد معمولاً هر مالی که به دستش می‌رسید، در جای خود انفاق می‌کرد و جز آنجا که مصلحتی در آشکار بود این کمک‌رسانی‌ها و بخشش‌ها را پنهانی و ناشناسانه به نیازمندان می‌رسانید. شاید یکی از دلایل پنهان کاری سختگیری و خبرکشی و بدخواهی مأموران بنی امیه بود که منتظر بودند بهانه‌ای برای سختگیری بیشتر پیدا کنند. امام مصلحت را در آن می‌دانست که تا ممکن است آمدورفت به خانه ایشان کمتر باشد و آبروی آبرومندان را هم حفظ کند. این است که شب‌ها پوشیده‌و ناشناس باری از نان و خرما و چیزهای دیگر به دوش می‌گرفت و به صدها خانواده‌ای که آبرومند و محتاج بودند به نوبت کمک‌می‌رسانید و مواظبت می‌کرد که او را نشناسند. حتی کسانی که بارها این نیکی‌ها را دیده‌بودند و شب بر در خانه منتظر می‌نشستند. وقتی آمدن‌حضرت را می‌دیدند به هم می‌گفتند صاحب انبان‌آمد و نمی‌دانستند کیست.