مترسک مزرعه آتشین

در بخشی از این داستان که مربوط به حضور او در شب عملیات و میدان مین است می خوانیم:
«خمیده خمیده حرکت می کنیم. به یک دشت می رسیم. در تاریکی به سختی حلقه های سیم خاردار را می بینم. علی رضا و دایی عزت سیم خاردارها را با احتیاط می بُرند. من و احسان دو طرف سیم خاردار بریده‌شده‌را می گیریم. علی رضا و دایی عزت جلو می خزند و کاردشان را تو زمین فرو می کنند. با اشاره علی رضا، من و احسان سینه خیز در حالی که هنوز سیم خاردارها را نگه داشته ایم، جلو می رویم. علی رضا دو طرف سیم خاردارها را به هم گره می زند.
بعد با دایی عزت تندتند مین ها را خنثی می کنیم و جلو می خزیم. ناگهان یک منور در آسمان روشن می شود. هر چهار نفر به زمین می چسبیم. نفس در سینه ام حبس می شود. صورتم را در خاک فرو می کنم. بوی خاک در مشامم می پیچید. چند لحظه بعد منور خاموش می شود. دوباره حرکت می کنیم. حواسم است که دستم به سیم تله ای گیر نکند. سمت چپم پر از انواع مین های منور جهنده است. می دانم اگر یکی از مین های جهنده عمل کند، به هوا بلند شده و تا چند متر اطرافش ساچمه پرتاب می کند. به یک کانال می رسیم. حالا چشمانم به تاریکی عادت کرده است …»