کوچه نقاش ها

معرفی کتاب کوچه نقاش ها کتاب کوچه نقاش ها، خاطرات ابوالفضل کاظمی را‌ راحله صبوری تدوین کرده است. ناشر درباره‌ی این اثر آورده است: «سید ابوالفضل کاظمی از ناشناخته‌ترین رزمندگان و فرماندهان دفاع مقدس بود. البته از این ناشناخته‌های بزرگ که دلاوران صحنه جنگ بودند، فراوان داریم. وقتی جنگ شروع شد، او تهران را به مقصد جبهه‌ها ترک کرد.

درباره کتاب کوچه نقاش ها

کتاب خواندنی کوچه نقاش‌ها روایت خاطرات کاظمی، فرمانده گردان میثم در دوران جنگ تحمیلی از زبان خودش است. لحن ساده و بیپرایه کاظمی و به تعبیری ادبیات عامیانه او در کتاب سبب می‌‌شود مخاطب ارتباطی صمیمی با اثر برقرار کند. بیان تفاوت‌های سال‌های قبل و پس از انقلاب از نقاط قوت گفت‌وگو با کاظمی در این کتاب است. دوران جوانی وی مقارن است با سال‌های مبارزه علیه رژیم طاغوت و بعد از آن او ۸ سال دفاع مقدس را تجربه می‌کند. همرزمی او با شهید چمران و دو سال حضور در خاک کردستان از زیباترین و خواندنی‌ترین قسمت‌های کتاب است. کتاب در شانزده فصل و بر اساس تاریخ وقایع و مکان آن‌ها تدوین شده است. به دلیل تمرکز بر حوادث جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، رخدادهای انقلاب اسلامی در این اثر به صورت خلاصه آمده‌اند. “کوچه نقاش‌ها”‌ طی دو سال و بر اساس سه ماه مصاحبه تدوین شده است. لحن راوی در جای جای کتاب حفظ شده و راحله صبوری تلاش کرده در نوشتن خاطرات ابوالفضل کاظمی به واژه‌ها، تکیه کلام‌ها و اصطلاحات خاص وی وفادار باشد. عنوان “کوچه نقاش‌ها”‌ هم بر می‌گردد به نام کوچه‌ای که سید ابوالفضل کاظمی کودکی‌اش را با بسیاری از هم‌رزمانش در آنجا سپری کرده است.» در قسمتی از داستان می‌خوانیم: «عراقی‌ها تازه نفس بودند، اما وقتی آتش ما زیاد شد و تا وسط‌های جزیره رفتیم، دست‌ها را روی سر گذاشتند و تسلیم شدند. آن‌ها تانک و توپخانه، پشت سرشان بود؛ اما باز هم خود را باخته بودند.‌ کار رسید به بعدازظهر. از عقبه اعلام کردند که بچه‌ها توی فاو جاپا گرفته‌اند.»‌ این کتاب را انتشارات «سوره مهر» منتشر کرده است. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب کوچه نقاش ها

فرصت را خوب دیدم و نیرو را بر پا دادم فضا عوض شد وقتی عشق آمد وسط اگر کسی هم خوف داشت رو نمی‌کرد. دل‌ها قرص شد با ذکر خدا بعد گروهان فدک و بقیع را فرستادم سمت چپ نعل‌اسبی و گروهان نینوا را سمت راست رفته بودیم تکلیفمان را با عراق یکسره کنیم از سه طرف خوردیم با پانک دریای آتش و خون شد خودم هم خل‌بازی‌ام گل کرده بود بلندگو را گرفتم و راه افتادم وسط بچه‌ها تا رجز بخوانم و روحیه بدهم نمی‌دانم برای خدا بود یا برای خودم خوفم را پنهان کردم و راست ایستادم.

— کتاب خوب —