تحجرگرایی

کتاب تحجرگرایی اثر  آیت الله محی الدین حائری شیرازی است که در دفتر نشر معارف به چاپ رسیده‌است

درباره کتاب تحجرگرایی

کتاب حاضر، مجموعه سخنرانی‌های حضرت آیت‌الله حائری شیرازی در دانشگاه علوم اسلامی رضوی می‌باشد. که در سال‌های ۱۳۶۷ و ۱۳۶۹ برای طلاب این مرکز ایراد شده‌است. این سخنرانی‌ها حول دو محور کلی تحت عنوان «پیوند علوم دینی با اخلاق» و «تحجرگرایی» می‌باشند. استاد در ضمن مباحث به تفاوت ماهیت علوم دینی و سایر علوم و اقتضائات تحصیل علوم دینی و نیز برخی آفات آن مثل تحجر و تعصب اشاره‌می‌فرمایند. در این سلسله مباحث، مطالب ذی‌قیمتی پیرامون جایگاه عرفان و فلسفه در اسلام بیان شده‌است. و معظم له به نقد ادلهٔ مخالفان فلسفه‌و عرفان می‌پردازند.

کتاب حاضر در سال ۱۳۷۳ توسط دانشگاه علوم اسلامی رضوی به زیور طبع آراسته‌شده.و اکنون پس از سالیان دراز و بعد از اندکی تغییرات، در ضمن مجموعهٔ آثار معظم له توسط نشر معارف منتشر می‌شود.

خواندن کتاب تحجرگرایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

طلاب علوم دینی و همه علاقه‌مندان به این موضوع

 بخشی از کتاب تحجرگرایی

(یا أَهْلَ الْکتَابِ لِمَ تُحَاجُّونَ فِی إِبْرَاهِیمَ وَمَا أُنْزِلَتِ التَّوْرَاةُ وَالْإِنْجِیلُ إِلَّا مِنْ بَعْدِهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ)

مقدمه بحث: آنچه را که وعده کرده بودم بحث کنم و امام; هم در پیام خودشان روی آن تکیه کرده بودند و مسئله روز بود، «تحجرگرایی» است.

ریشهٔ آن برمی‌گردد به نفسانیت و انانیت انسان و توقّف او در یک مرحله از مراحل سیر و سلوکی که به‌سوی مقصد باید داشته باشد. نفسانیت شخصی و فردی و یا گروهی و ملّی و اجتماعی، تفاوتی نمی‌کند.

.

توضیح آنکه انسان در سیر وسفری که به‌سوی مقصد خودش دارد. از منازلی باید عبور کند و مراحلی را باید بپیماید. این مراحل نه محل تفرّج و تفریح‌اند.و نه محل توقّف و ایستادن، بلکه لازم است این کاروان از این منازل عبور کند. یکی را پس از دیگری پشت سر بگذارد. در هر منزلی نیازمندی‌ها و احتیاجاتی که دارد برآورد و به سمت منزل دیگر به راه افتد.

بعضی از انسان‌ها وقتی به این منازل می‌رسند، از آب‌وهوا و شرایط موجود در آن‌ها خوششان آمده و همان‌جا را مقصد نهایی گمان برده، در همان‌جا متوقف می‌شوند و درنتیجه هم از بقیّهٔ سفر و سیر در منازل دیگر بازمی‌مانند و هم مقصد نهایی و غایت و پایان را از دست می‌دهند و از برکت رسیدن به مقصد محروم می‌گردند.

البتّه هر کس به‌تناسب وضعیتی که دارد و شرایطی که برایش به وجود آمده‌در منزلی توقّف می‌کند و در محل خاصی ساکن می‌شود؛ بعضی در اولین منزل و برخی در منزل دوّم و برخی در منزل سوّم و… برخی هم همهٔ رنج‌ها را متحمل می‌شوند و منازل را به‌خوبی طی می‌کنند ولی یکی به آخر مانده وامی‌مانند و از پا درمی‌آیند.

مثلاً کفّار و مشرکین در همان قدم اوّل از راه ماندند و متوقف و متحجّر شدند. چیزی که آن‌ها را متوقف کرد این بود که وقتی با دعوت پیامبر و یا پیامبران روبه‌رو می‌شدند، تنها سخنی که داشتند این بود که این مخالف دین آبایی و اجدادی ماست، ما پدرانمان را دیدیم که به همین راهی که ما داریم می‌رفتند و ما هرگز دست از این راه نمی‌کشیم.